در این هفته از سامانه بلیت فروشی جدیدی با عنوان آی تیکت رونمایی شد. سامانه جدیدی که در کنار سه سامانه دیگر بلیت‌های سینمای کشور را می‌فروشد.
اما مزیت اصلی این سایت چیست؟ طبق صحبت‌هایی که مدیرعامل مؤسسه سینما شهر، هاشم میرزاخانی در نشست رونمایی از آی تیکت داشته، این سایت با هدف جذب بیشتر مخاطبین سینما و افزایش ضریب اشغال صندلی‌های سینمای کشور طراحی شده است. قرار است که آی تیکت با همکاری و تعامل با نرم‌افزارهای پرکاربر مانند اسنپ، بتواند مخاطبین بیشتری را به سینما بیاورد.
این هدف و انگیزه اصلی سایت درخور توجه است اما لازم است به چند نکته درباره آی تیکت و مزیت‌هایش توجه کنیم.
اول آنکه مدیر محترم آی تیکت و رسانه‌های تبلیغاتی این سامانه از شکستن انحصار سخن گفته‌اند در حالی که همانطور که خود سخنرانان گرامی نشست اذعان داشته‌اند، در کنار این سامانه سه سامانه دیگر در حال فعالیتند. بنابراین وقتی چیزی عملاً در انحصار نیست، چگونه از شکستن انحصار سخن گفته می‌شود؟
دوم آنکه قرار بر بسترسازی و تسهیل امور برای بخش‌های خصوصی باید باشد. در حال حاضر دو سامانه «سینما تیکت» و «ایران تیکت» به عنوان بخش های خصوصی در حال فعالیت و کارند و «گیشه7» توسط مؤسسه بهمن سبز وابسته به سازمان سینمایی حوزه هنری در حال کار است. پس دو سامانه خصوصی و یک سامانه حاکمیتی مشغول به فعالیت هستند. آیا آی تیکت به عنوان رقیب دولتی، بیشتر به دولتیزه شدن فرایند فروش بلیت کمک نمی‌کند؟ خصوصاً آنکه همانطور که مدیر آی تیکت اشاره کرده است، این سامانه به عنوان ترمینال در کنار سمفا قرار دارد و به اطلاعات دسترسی بهتر و کامل‌تری دارد در حالی که سامانه‌های دیگر این دسترسی را ندارند. بنابراین آی تیکت به عنوان یک سامانه دولتی در این بازار امتیازهایی دارد که دیگر رقبا ندارند و این خلاف رقابت عادلانه می‌تواند تلقی شود. در حالی که از دولت عملاً عکس آن انتظار می‌رود. (البته این خلاف انتظار در صورتی است که بند اخیر صدق داشته باشد)
سوم آنکه درباره مزیت دیگر آی تیکت از کنترل فروش و تجمیع و تسویه حساب‌ها در اسرع وقت نام برده شده است. می‌دانیم که سامانه‌های فروش بلیت همگی با سینماها قرارداد بسته‌اند و طبق قراردادی که دارند به صورت هفتگی یا بلندمدت‌تر، با سینماداران تسویه حساب می‌کنند. این سینماداران هستند که سهم دفاتر پخش و در حقیقت صاحبان فیلم‌ها را می‌دهند و نه سامانه‌های فروش. بنابراین آی تیکت نیز مانند دیگر سامانه‌ها سهم 4 درصدی خود را برداشته و سپس مابقی فروش را به سینماداران برمی‌گرداند. حال این اسرع وقت چقدر کوتاه است، اعلام نشده اما طبق گزارشی که ایرنا درباره آی تیکت نوشته است، به‌نظر می‌رسد که باید روزانه باشد که در این صورت نسبت به دیگر سامانه‌ها یک قدم جلوتر است. البته اینکه آیا فرایند تسویه حساب با سینماها می‌تواند منجر به تسویه حساب آنان با دفاتر پخش و صاحبان فیلم‌ها شود، بستگی به عملکرد سینماداران در خصوص دفاتر پخش دارد زیرا عموماً سینماداران با همین پول‌های در حساب می‌توانند درآمد کارمندان و هزینه‌های جاری خود را پرداخت کنند.
اما اگر فرایند تسویه حساب مانند دیگر سامانه‌ها باشد، عملاً این مزیت نیز فایده چندانی ندارد.
چهارم توجه به فروش بلیت دیگر حوزه‌های فرهنگی مانند تئاتر و کنسرت است. کافی است با مراجعه به دیگر سامانه‌ها متوجه شویم که برخی از آنها نیز بلیت‌های کنسرت و تئاتر را می‌فروشند. بنابراین این نکته که به عنوان مزیت تلقی می‌شود دستآورد جدید و نقطه عطفی نیست. آیا قرار است اتفاق خاصی توسط آی تیکت در این زمینه‌ها رخ دهد؟ باید منتظر بود و دید.
بنابراین مهم‌ترین مزیتی که آی تیکت تلاش دارد تا به واسطه آن به فروش و بالا رفتن ضریب اشغال صندلی و مراجعه مردم به سینما کمک کند، همکاری با نرم‌افزارهای پر مخاطب است. البته میرزاخانی از 150 میلیون کاربر در این نرم‌افزارها سخن گفته که به نظر می‌رسد عدد بسیار بالایی باشد. حال اینکه این نرم‌افزارها چگونه و با چه تمهیداتی می‌توانند مخاطبین را به سینما برگردانند، سؤالی است که باید جواب آن را در عمل و با ورود به این نرم‌افزارها دید.